Geen klooster zonder visioen

Vele kloosterstichtingen gingen vroeger gepaard met wonderen, verschijningen of visioenen. Ook het kartuizerklooster kende een dergelijke start.
De stichter van het klooster, Ludolf van de Water, werd met raad terzijde gestaan door kanunnik Maarten van Someren. De Bossche handelaar Arnt Stamelaert bracht materiële zaken in. Hij had twee hoeven op Kleinder Liempde in Boxtel. Samen met de hoeven van Ludolf vormden die een bescheiden aanzet voor een nieuw klooster.

Het was nog geen uitgemaakte zaak wat voor klooster dat zou worden. Een zoon van Arnt was kruisbroeder in Keulen. Het leek een goed plan die kloosterorde naar de Meierij te halen. De kruisbroeders waren in de vijftiende eeuw in de Nederlanden erg populair. Maar het aantal aangeboden hoeven was aan de kleine kant voor een kruisbroederklooster. Bovendien stierf Arnts zoon kort daarna en had de toenmalige prior-generaal van kruisbroeders een zwakke gezondheid waardoor hij moest terugtreden. En zo verdween dit plan naar de achtergrond. Ook de kartuizers vormden een goede partij voor Ludolfs kloosterproject. Maar was die keuze wel juist? Een visioen in zijn slaap in ’s-Hertogenbosch nam bij hem het laatste restje twijfel weg: de hoeven zouden aan de kartuizers worden aangeboden!

Ludolf droomde in ’s-Hertogenbosch dat een edel manspersoon hem uitnodigde hem te volgen. Deze liet hem een aantal bouwsels zien, één, twee, drie, vier…, met ervoor een mooie hoge poort, gebouwd op de wijze van een klooster. Hij ging erdoor en kwam op een mooie, open plaats met stenen huizen en muren eraan gelegen. In de richting van de kerk stond aan dat plein een mooi, groot stenen gebouw. Verder door die gebouwen lopend  bereikte hij een lang, smal pand en aan het eind daarvan zag hij een nieuw huis gebouwd worden. Na de vraag van deze edele man of hij zoiets al meer gezien had, verdween deze vreemdeling uit zijn gezicht en werd Ludolf verwonderd wakker.

Acht of tien dagen later reisde Ludolf samen met Simon, pastoor van Nistelrode, naar het kartuizerklooster van Roermond om er met de prior, de procurator en Dionysius de Kartuizer te overleggen over het plan. Nadat ze de kloosterpoort waren binnengegaan en op een groot plein aangekomen waren, herkende Ludolf deze plaats uit zijn droom. Simon leidde hem daarna door het lange, smalle pand van het klooster waarop Ludolf sprak: ‘Hier hebbe ick eens geweest ende dit hebbe ick eens al tevoeren gesien in mynen slape ten Bussche’. Vervolgens zag hij achter in een hoek van het pand een nieuw huis gebouwd worden en voor de derde keer herinnerde dit hem aan zijn droom.                  Foto: een deel van Het Laatste Oordeel uit het 
                                                                            kartuizerklooster van Roermond (Jan Sanders).

Hierdoor was hij ervan overtuigd dat God zelf hem met dit visioen duidelijk had willen maken dat hij met zijn vijf hoeven en de twee van Arnt Stamelaert – samen symbolisch zeven - een kartuizerklooster moest stichten. Aan de prior van het Roermondse klooster vroeg hij om een bode, aan wie hij een goudstuk gaf om er zeven waskaarsen mee te kopen. Hij plaatste deze op zeven altaren in de kloosterkerk, op ieder altaar één kaars, en hij ontstak ze. De kartuizers waren zeer verheugd om dit gebaar. Deze zeven lichtende kaarsen waren een afspiegeling van de zeven blinkende sterren die boven de plaats stonden waar Bruno van Keulen, stichter van de kartuizerorde, in 1084 met zijn zes volgelingen de Grande Chartreuse gebouwd had, het klooster dat zou uitgroeien tot moederklooster van de orde.